به نام آن خدایی که ابری را می گریاند تا گلی را بخنداند به حرمت آن شاخه گل سرخ که لای دفتر ترانه       

 هایم خشک شد ! به حرمت قدم هایی که با هم در آن کوچه ی همیشگی زدیم ! به حرمت بوسه هایمان ! نه   تو حتی به   التماس هایم هم اعتنا نکردی ! قصه به   پایان رسید و من همچنان در خیال چشمان توام !   قصه به پایان رسید و من  هنوز بی تو از تمام رویا ها دلگیرم !

 رفتی و مرا با دلتنگی هایم تنها گذاشتی ! رفتی در فصلی که تنها امیدم خدا بود و ترانه !

 و تو که دستهایت سایه بانی بود بر بی کسی های من...تو که ایمان داشتم از تبار آسمانی و دلتنگی هایم را   در می یابی ...تو که ایمان داشتم ساده ای و سادگی ام را باور داری ...افسوس ... افسوس رفتی ...ساده   مثل   دلتنگی های من ... و حتی ساده مثل سادگی هایم ... من ماندم و یک عمر خاطره و حتی باور نکردم   این بریدن را ...

 کاش می فهمیدی صداقتی را که در حرفم بود ... کاش می فهمیدی بی تو صدا تاب نمی آورد ...

 رفتی و گریه هایم را ندیدی !

 ندیدی اشک هایی را که قطره قطره اش قصه ی من بود و بغضی که هر چه بود از شادی نبود ...

 بغضی که به دست تو شکست ... چشمانی که از رفتن تو غرق اشک شد ...